Van hersenschudding naar fit op de fiets; deel 2
In deze serie de weg naar herstel leg ik uit hoe mijn herstel van een hersenschudding en schedelbasisfractuur, na een val met de mountainbike, verloopt. In deel 1 beschreef ik wat er is gebeurd en wat mijn klachten waren direct na de val en na een aantal weken. Lezen welke klachten dit zijn? Klik dan hier!
Ondertussen is het eind september. Veel rust heeft ervoor gezorgd dat de vermoeidheid langzaam afneemt. Ik plande een fysiotherapiebehandeling in voor mijn nek, want die begon ik wel steeds meer te voelen. Wat niet gek is als je zo een klapper hebt gemaakt. Je nek krijgt het dan ook even zwaar te voorduren. Je nekspieren hebben de neiging om je nek vast te zetten, ter bescherming van je nekwervels. In veel gevallen nergens voor nodig, als er geen gekke ongelukken zijn gebeurd dan is de kans heel klein dat de wervels beschadigd zijn. Maar was dat in mijn geval ook zo? Je zou denken dat ze in het ziekenhuis in Oostenrijk gedegen onderzoek hebben gedaan en dus voldoende röntgenfoto’s van mijn nek, schedel en hoofd hebben gemaakt. Toch leek het mij en mijn collega verstandig om extra foto’s te maken, voordat hij mijn nek ging behandelen. De eerste behandeling was overigens echt heel vermoeiend. De indrukken, losmaken van mijn nekspieren op een hele rustige manier was al te veel. Ik viel na de behandeling in slaap!! Naast dat het verstandig was om foto’s te laten maken van mijn nek, had ik ook nog last van mijn linker jukbeen. Ik ervaarde drukpijn en mijn gezicht was ook veel dikker aan die zijde. Nog een rede dus om foto’s te laten maken.
Zo gezegd zo gedaan. Contact opgezocht met de huisarts en gelukkig kon ik anderhalve dag later al terecht voor de foto’s. Nadat ik de gehele fotoshoot had gehad, was het wachten op de uitslag. Daar zou ik 1 tot 2 werkdagen op moeten wachten. Angstig of zenuwachtig was ik niet echt. Een gevoel zei tegen mij dat ik toch wel een scheurtje in mijn jukbeen zou kunnen hebben. Maar toen de huisarts mij de volgende ochtend al belde met de uitslag, bleek niks minder waar te zijn. Ik had geen breuk in mijn jukbeen, maar een schedelbasisfractuur! Oftewel een breuk in de zijkant van mijn schedel, net boven mijn oor.
Zonder dat je het weet had ik dus meerdere weken met een breuk in mijn schedel gelopen. Dat had hartstikke mis kunnen gaan! Een gekke ervaring. De huisarts had meteen al contact gezocht met de neuroloog, want ze wilde nu wel zeker weten of er geen hersenbloedingen hadden plaatsgevonden. Diezelfde week lag ik nog in een MRI om dit uit te sluiten. Dit ging allemaal zo snel! Normaal is een wachttijd voor een MRI langer, maar nu moest het opeens met spoed!
Er kwamen veel gedachtes en vragen naar boven. Had ik daar in Oostenrijk niet met een helikopter afgevoerd moeten worden en waarom hebben ze deze breuk gemist? Hoe hard moet de val wel niet zijn geweest? Wat zegt dit over de toekomst en wat kan ik nu wel en niet?
Ik wilde de week erna eigenlijk al beginnen met 1 uurtje te werken, maar dat kwam door 1 foto op losse schroeven te staan, want de breuk moest eerst volledig hersteld zijn en ik moest natuurlijk de uitslag van de MRI nog terugkrijgen. Eigenlijk maar goed ook, want uiteindelijk bleek dat ik hier nog helemaal toe in staat was. Ik ervaarde nog altijd vele duizelingen, ik was erg prikkelbaar en kon moeilijk uit mijn woorden komen. Laten we het maar niet hebben over mijn fysieke toestand. Nou ja, eigenlijk wel goed om toch te vertellen. Ik begon met kleine stukjes wandelen, want dat is ongeveer het enige wat voor mijn breuk niet gevaarlijk is. Alleen de kleine stukjes wandelen bestonden uit 10 minuten met ontzettend veel pauzes. Door de beweging werd ik namelijk enorm duizelig en moest ik even gaan zitten om niet om te vallen. Ook was ik na 10 minuten wandelen dood op. De eerste paar keren dat ik een blokje om had gelopen, viel ik dan ook daarna meteen in slaap.
Toch is het belangrijk om langzaam mijn uithoudingsvermogen op te bouwen. Ik begon daarom ook maar met 10 minuten en heb ik na een paar wandelingen uitgebreid naar 15 minuten. Ook probeerde ik mijn rondje steeds sneller te wandelen. Uiteindelijk zal je op deze manier je uithoudingsvermogen uitbouwen en je wandelsnelheid en afstand uitbreiden naar normaal. Dit duurde bij mij tot eind november. Toen bereikte ik een punt dat ik mijn snelheid weer op een normaal niveau had en dat een blokje om van 40 minuten niet meer zeer belastend was. Hier komt ook het punt dat je jezelf meer moet triggeren om je uithoudingsvermogen te trainen. Denk dan aan hardlopen of fietsen. In mijn volgende blog vertel ik dan ook hoe het was om de eerste keer weer op de hometrainer te stappen.
Natuurlijk moet ik nu de uitslag van mijn MRI niet vergeten. Een halve week na het maken van de MRI kreeg ik de uitslag. Gelukkig was deze helemaal goed, geen bijzonderheden te vinden!
Dit betekend dat ik mij dus vanaf begin oktober echt volledig kon gaan focussen op mijn herstel! Hier vertel ik in mijn volgende blog meer over. Ook vertel ik hoe mijn eerste werkuren waren!
Stay tuned!
Pingback: De weg naar herstel! - Verantwoord snoepen