Van hersenschudding naar fit op de fiets; deel 3
In deze serie de weg naar herstel leg ik uit hoe mijn herstel van een hersenschudding en schedelbasisfractuur, na een val met de mountainbike, verloopt. In deel 1 beschreef ik wat er is gebeurd en wat mijn klachten waren direct na de val en na een aantal weken. Lezen welke klachten dit zijn? Klik dan hier! In deel 2 deelde ik welke onderzoeken ik heb gehad en wat de uitslagen waren. Ook beschreef ik hoe het begin van het echte herstel ging! Lezen hoe dit verloopt lees je hier!
In deel 2 bereikte ik het doel om 40 minuten achter elkaar te kunnen wandelen. Ik werk in deze tijd (oktober) vooral met kleine doelen. Elke keer als ik mijn doel behaalde, verhoogde ik het volgende doel met 5-10 minuten. Dit zorgde ervoor dat de motivatie en mindset enorm positief bleef, want als je normaliter iemand bent die graag actief bezig is, zowel mentaal als fysiek, is dit een enorme tegenslag. Het wekt irritatie op. Maar door de kleine doelen, overwon ik mijzelf keer op keer! Ook hielp het om mijn uiteindelijke doel om fysiek top fit te worden goed voor mijzelf in beeld te brengen! Ik zie namelijk mijn doel in beelden voor mij! Hoe ik in de zomer fluitend een berg oploop en door het bos geen fiets met 17 km per uur! En dit alles natuurlijk met heel veel plezier, want fysiek actief zijn wil ik met veel plezier kunnen doen.
Nu ik 40 minuten achter elkaar kon wandelen probeerde ik mijn tempo te verhogen. Eigenlijk bereikte ik al heel snel mijn oude wandeltempo van ongeveer 5 kilometer per uur. Dit betekende voor mij dat ik ergens anders een uitdaging in moest gaan vinden om fysiek te verbeteren. Natuurlijk bleef ik heel veel wandelen, maar ik merkte dat ik daar steeds minder vermoeid door werd.
Ik stofte de hometrainer af om mijn eerste fietskilometers binnen te maken. Heel voorbarig om meteen fietskilometers te schrijven, want het waren welgeteld 10 hele minuten! 10 minuten waarin ik mij helemaal leeg fietste op de laagste stand van de hometrainer. Ik moest niet alleen stoppen omdat ik te vermoeid was, maar ook omdat ik enorm draaierig was. Het besef dat wandelen toch totaal anders is als fietsen. Terwijl het mountainbiken toch mijn grootste doel is om weer te kunnen uitvoeren. Werk aan de winkel dus! Ook deze activiteit verbeterde ik met kleine stappen! Eerst 3 keer een tijd van 10 minuten op de fiets, vervolgens verhoogde ik hem ongeveer elke volgende training met 5 minuten.
Voor het uitgaan van 2021 had ik een tijd van 30 minuten op de teller staan. Ondertussen had ik nog een oorontsteking gehad, doordat er nog vocht aanwezig was achter mijn oor! Dit zorgde ervoor dat ik begin december weer wat terugzakte. Verder wil ik mij hier niet te veel over uitweiden, aangezien ik mij 1,5 week later herpakte en mijn tijden weer naar het oude niveau opvoerde!
In de tijd dat ik mijn wandeltijd aan het opvoeren was, begon ik ook met de eerste uren werk in de praktijk. Ik begon met 2 uur werk, waarin ik administratief werk verrichtte. Na deze 2 uur leek het net alsof ik 10 minuten op de fiets had gezeten. Toen ik eenmaal thuis was en ik mij op de bank liet ploffen, viel ik meteen in slaap. Heel gek als je normaliter makkelijk 12 uur achter elkaar kunt werken. Ook de dag erna stond ik erg vermoeid op.
Meteen duiken er gedachtes op. Hoelang heb ik nodig om weer volledig inzetbaar te zijn? Wanneer kan ik weer cliënten zien, als ik bij administratie al gesloopt ben? Ga ik te hard? Ben ik te fysiek actief?
Gedachtes waar je eigenlijk niet te veel over moet nadenken. Hopen op een goed herstel en de positieve kanten blijven zien. Ondanks de vermoeidheid en de draaierigheid die het opwekte, was ik enorm blij om weer collega’s te zien en in een andere omgeving te zijn.
Dit gevoel zorgde er toch voor dat ik langzaam mijn uren en werkzaamheden ging uitbreiden. Van 2 uur administratie ging ik naar 2 uur werken met 2 cliënten en 1 uur administratie.
Na mijn eerste cliënten moest ik wel een half uur erna bijkomen, door zelf even op de bank te gaan liggen. Lichtelijk draaierig. Wat gelukkig steeds sneller herstelde, zodat ik door kon gaan.
Zo kom je erachter hoeveel je je hoofd gebruikt bij het werken. Iets wat je nomaliter niet merkt, maar het doen van administratie en het werken met verschillende mensen laat je continue schakelen. Iets waar ik op dit moment veel moeite mee heb. Iets wat gewoon is, is opeens niet gewoon meer! Accepteren is belangijker op dit moment dan alleen maar door willen gaan.
Tijdens het schrijven van deze blog komt er weer een factuur binnen. Volgende keer wordt het dan ook tijd om te vertellen wat er naast het herstel nog meer speelt en waar je ongewenst mee bezig bent en rekening mee moet houden. Iets wat enorm veel energie kost, maar wat je niet zomaar op kan geven.